Oog en oor voor kwetsbare mensen is de rode draad in zijn leven, want hij weet zelf als geen ander wat het is om kwetsbaar te zijn. Als ervaringsdeskundige helpt hij organisaties en overheden om in hun plannen en beleid de stem te laten doorklinken van mensen die vaak niet goed worden begrepen en te weinig worden gehoord.
Een donderslag bij heldere hemel. Dat was de diagnose die hij op zijn vijfendertigste levensjaar te horen kreeg: Niet Aangeboren Hersenletsel. Hij schreef er een boek over: 35 jaar en de rest van mijn leven. ‘Alles wat ik vanzelfsprekend vond bleek ineens heel anders te zijn’, schrijft hij. ‘Mijn leven liep de goede kant op. Ik deed een hbo-studie en woonde al een tijdje samen, na het overwinnen van depressies en andere uitdagingen die het leven in een rap tempo op mij afvuurde. Op dit moment kreeg ik de diagnose NAH ofwel Niet Aangeboren Hersenletsel. Dit had ik al vanaf drie maanden oud, maar nu draaide mijn hele leven 180° om.’
Positie verbeteren
Bij de pakken neerzitten? No way. Hij stelde zichzelf de vraag: wat wíl ik en wat kán ik? Waar liggen mijn grenzen? Over die zoektocht publiceerde hij in 2024 Onzichtbare Grenzen. In dit boek vertelt hij over de horden die hij moest nemen, over wat hem hielp en wat niet en over de keuzes die hem verder brachten. Eén van die keuzes was destijds de Armoedecoalitie in zijn woonplaats Utrecht, waarvan hij ondertussen al een aantal jaren platformvoorzitter is. ‘De Armoedecoalitie wil de positie van financieel minder draagkrachtigen verbeteren en sociale uitsluiting tegengaan’, zegt Dennis. ‘Daar zet ik me graag voor in.’ Dat deed hij ook als talkshow-host op de regionale televisie. Samen met andere ervaringsdeskundigen ging hij met verschillende gasten in gesprek over geldzorgen, schulden en over wat hen heeft geholpen. ‘Ik vind het belangrijk om geldzorgen en financiële problemen bespreekbaar te maken en het taboe op armoede en schulden te doorbreken.’
Unieke voelsprieten
Vanuit de Armoedecoalitie was Dennis onder meer betrokken bij het manifest Geef ervaringsdeskundigen de ruimte, waarin de meerwaarde van ervaringsdeskundigheid voor overheden en organisaties als volgt wordt verwoord: ‘Ervaringsdeskundigen kennen armoede van binnenuit door hun eigen ervaringen, begrijpen wat het met mensen doet en waarom zij zo reageren. Bovendien beschikken zij over unieke voelsprieten en herkennen zodoende subtiele signalen van bijvoorbeeld schaamte, angst of wantrouwen, waardoor ze tactvol kunnen reageren. Door hun eigen ervaring begrijpen ervaringsdeskundigen de complexe realiteit van armoede en de effecten ervan op gezondheid en sociale relaties van binnenuit. Voorts hebben zij ervaring met de systeemkant en kunnen zij die aan mensen, die er gebruik van maken doorgeven en zo nodig achteraf punten ter verbetering aandragen. Deze expertise valt uiteen in de verschillende rollen, die een ervaringsdeskundige in de praktijk kan vervullen.’
Onbegrepen groep
Dennis is ook voorzitter van de cliëntenraad Wmo, die de lokale overheid adviseert over de ontwikkeling en uitvoering van het beleid rond de Wet maatschappelijke ondersteuning. ‘Die wet is bedoeld voor mensen die wat extra hulp nodig hebben: mensen met een beperking, ouderen en andere kwetsbare groepen. Doel is dat ze zelfstandig kunnen blijven wonen en kunnen meedoen aan de samenleving.’ Mensen met een beperking zijn nog steeds een onbegrepen groep, vindt Dennis. ‘Dat zie je onder andere aan de Participatiewet en het schuldenbeleid. Er is onvoldoende oog voor mensen met een chronische ziekte en beperking. Daardoor gaat hun levensstandaard omlaag in plaats van omhoog. Mensen met een medische urenbeperking hebben vaak niet de mogelijkheid om het wettelijk minimumloon per maand te verdienen. Fulltime werken is voor hen geen optie. Wat nodig is, is beleid dat ervoor zorgt dat werken gaat lonen, ook voor mensen met medische urenbeperking. En als dit niet kan, dat ze wél kunnen meedoen in de maatschappij.’